Shkelzen Halimi
Asnjë rrugë s’na çon në vendlindje
asnjë kohë s’na përcakton moshën
as jemi lindur, as kemi vdekur
në asnjë faqe të harruar s’mund të strehohemi
Ëndrra të lëna përgjysmë
në mungesën e gjumit të fshehur
pas ngjyrave të errësirës
Dhe kur piktori t’ia jep dorën e fundit mëngjesit
do të shkrijnë akujt e brigjeve të zemrës
dhe pamjet e blerta do të varen në qepallat e përlotura
Kur u ndamë në stacionin e pritjes
zemrën e lash pranë dhembjes sate
me heshtjen bashkudhëtare
u zhduka nëpër dimensionet e errësirës
në kërkim të ilaçeve për ta shëruar vetminë e mbyllur
në botën e harresës
Do të jem aty patjetër
në stacionin e pritjes
ku takimet dhe ndarjet
zhyten në lotin e dhembjes
për rrugët e humbura që çojnë drejt
vendit të lindjes
dhe vendit të vdekjes
Do të vijë piktori i mëngjeseve
do të shkrijnë akujt e brigjeve të zemrës
dhe do t’i mbledhim kujtimet e shpërndara ndër vite
ëndrrat s’do t’i lëmë përgjysmë
Me ngjyrat e errësirës do ta pikturojmë fanarin
do ta ndriçojmë qytetin pa drita
stacionin e pritjes
dhe rrugën që do të na çojë në vendlindje…