Nga: Visar Zhiti
Jam goxha i sigurt se
kur për herë të parë
është takuar me njeriun
trëndafilit i kanë dalë
gjembat.
Kam shkruar: Vërtet poeti Xhevdet Bajraj mbetet një luftëtar shpirtëror i fuqishëm, këtë mund të them që në fillim, që s’e duroi dot luftën ku tmerrshëm vriten njerëz dhe ëndrra dhe poezia e jetës … dhe iku nga Kosova e tij, larg, sa më larg, në Meksikë, me gruan dhe fëmijët, të shpëtonte jetën sa më shumë … duke mbartur gjuhën amë dhe frymë-Zi-min … ashtu si dhimbjet mbi shpinë dhe kujtimet që rëndojnë, rëndojnë … E pritën si poet në Meksiko-Siti dhe tani ai ka studentët e tij që e duan atje, lexuesit e shumtë të cilëve ua dha poezinë dhe në gjuhën spanjolle … miqtë … imazhet … hardhinë në prag … gotat me verë … sombrerot … macet … bibliotekat … kujtesa e tij është plot me Kosovë … Poezitë i lexohen dhe në rrugë, i janë kushtuar dhe koncerte të mëdha, konferenca, takime … po përkujtohet dhe në Kosovë, në vendlindje, atje veç datëlindjen i dinë, se ai është përherë poet i tyre…
E shfletoj me ëndje, larg dhe unë. Librat na i dha zonja e tij, doktoreshë Vjollca Bajraj, muza e tij, tani e përkushtuar pas poezisë së Xhevdetit, me mision përhapjen e tyre … si trëndafila gjaku …
Duhej të ishte mes nesh … U bënë dy vjet sot që ka ikur … Mungesën e mbush po vetë – kam shkruar – me prani hyjnore, me atë poetiken …
Ndërkaq rrugëve u ndezën dritat si trëndafila të tij, petale gjaku vezullonin …