Monika Shashari Stafa
Ndodh gjithmonë që kur njeriu ka dëshiruar me ngulm diçka prej një kohe të gjatë, i ka dhënë vetes të drejtë ta shijojë atë. Pa u ndier madje fajtor aspak edhe për mënyrën si e ka përvetësuar. E vërteta është se ky është thjesht një mashtrim. Një mashtrim që njeriu është i aftë t’ia besojë vetes. Si pjesë e ligjeve të natyrës njerëzore në përgjithësi. Sepse faji është një ndjenjë pafundësisht e fuqishme dhe në një mënyrë apo tjetër ai bën me patjetër trajektoren e kthimit gjithmonë te ti. Sot, në botën ku jetojmë, nuk duket asnjë kauzë e drejtë. Nuk ka një “kredo”, një “besojmë”, sipas shprehjes së françeskanëve. Të gjitha janë komprometuar: prej të drejtave të qytetarëve deri te shteti i së drejtës. Është komprometuar madje edhe orientimi evropian si doktrinë perëndimore. Nëse do të bëhej një anketim i popullit shqiptar për kodin e besimit të tyre, jam e sigurt se përgjigjja më e qëndrueshme rezulton: Në dorë të Zotit! Që do të thotë se bota nuk ka asgjë më për t’u besuar sa u takon punëve fetare dhe mendjeve njerëzore gjithaq. Konfliktet që ndizen çdo ditë në të e provojnë. Kriza e besimit, e besimit në të ardhmen, e besimit në vlerat e njeriut, e besimit në jetën është më e madhja nga të gjitha. Çfarë ka më pas?
Ku shkuan ato 60 milionë euro është regresi më i madh që ndodh në një vend, që aspiron të jetë pjesë e doktrinës së Perëndimit edhe si pjesëtare me të drejta të plota. Është hera e dytë në një dekadë që prej vitit 2011 që shifra të tilla të shqiptohen aq hapur. Dhe, jo për të ndërtuar një qytet mrekullish. Po për t’i shfrytëzuar, për t’i dyfishuar, trefishuar duke i përdorur ato aq mirë, sa të nxirrnin një botë të tërë. Dhe duke bluar tek përcjellësit vetëm një mendim; t’i shpërndajnë ato miliona duke bërë pa mbarim pasuri, të cilat të vërshojnë si lumenj. Dhe ‘i ngrati njeri’ mallëngjehet tek mashtron veten duke besuar se do të veprojë ndershmërisht. Në çdo rast e për çdokënd.
Njeriu i ka dashur gjithmonë paratë, jo vetëm për të kënaqur lakminë e tij, por dhe për të bërë një jetë princërore. Ai tërbohet sa herë dështon dhe i zhduket çdo shpresë. Kur Zoti nuk pranon dhe ia shkatërron planin, njeriu megjithatë nuk dorëzohet. Ai ringrihet me dëshirën për të luftuar. Për të bërë të mundur ta fitojë atë betejë të ashpër të spekulimeve, duke i përpirë të ngjashmit e tjerë që ata të mos e përpijnë atë. Dhe ja pra, përveç etjes së tij për madhështi e kënaqësi, ai ka dëshirën e zjarrtë edhe për të vepruar. Dhe turmat poshtë kthehen në miza.