Skender Zogaj
Gjithçka me të vjetrën, gjithandej
Pos vapës përcëlluese
Dhe qenve me vath në vesh
Që enden rugêve të kryeqytetit,
E në mbrëmje te rrethojat e parlamentit
Me lehje të mlodhta e kafshojnë terrin
Ëndrrën njerëzore mos me lēnë me cof!
Asgjë e re, gjithandej nëpër nahi
Pos mërgimtarëve me vetura të shtrenjta
Të azdisur nëpër dasma të trenta,
Pa e vra mendjen për zogjtë e kaltër
Që fluturojnë e bien gjithkund
T’syrgjynosur nga dëshprimi pa fund!
Të njejtat halle gjithandej vilajetit
Enden shpresat e shkyeme të miletit
Që s’ka çfarë t’i bëjnë gomarit
Prandaj i mëshojë samarit
Se trasta zviglohet përditë
Nga byrytjet e azdisura politike
Që me dhëmbë të florinjtë
Vilajetit po ia shkrryejnë gjinjtë.
