Xhemile Adili
Në të gjitha lëndët e jetës,
Ndoshta jam shumë e dobët,
Por në lëndën e dhimbjes
Marr notën dhjetë,
Ku nga vala e nxehtë të shiut nën qepalla
Dhe lulëkuqet vyshken,
Sa kishin filluar të hidhnin shtat,
E ti që s’ma njeh shpirtin,
Ma vret, ma godet,
Dhe më flak si leckë,
Tej rrugës me këmbë,
E unë nga shpirti im,
Të gjitha luleve dua t’u jap jetë
Dhe fijet e barit të frymojnë,
Mbi gur të çelin lule,
E ti pa mëshirë gërvisht qiellin tim,
Larg meje me trishtimi më shqyen lëkurën,
Gozhduar zemrën ma mban,
Prandaj dhe pranvera u vonua sivjet.
Sot bashkë me mua dhe pena qan,
Nga dhimbja harroi dhe shkronjat,
Po me grushte shkronjat mblodha sot
Nëpër qiellin e gërvishtur,
Që nga secila shkronjë,
Mijëra lule të mbijnë,
Shkunda dhe pentagramin me nota,
Vetëm të mos pushojë kënga e zogjve,
E ti po të ndiesh mallin për sytë e mi,
Do të më gjesh mbi çdo lule,
Që kanë mbirë në pellgje lëndimi.