Shkruan: Arieta Mjeku Azizi
Sikur të gërmoja në tokën e shenjtë, sikur të mundohesha të kapja një yll në univers e të kërkoja, jam e bindur se nuk do mund të gjeja njeriun që ma solli lirinë, gëzimin e lumturinë.
Me ndihmove të bëhem si ti, sepse gjithnjë më pëlqente të isha ti. Jo pse doja të ndrroja veten time, por thjesht njerëzit si ti e tjetërsojnë edhe të bukurën duke e shndërruar në diçka hyjnore, diçka të paarritur, diçka që vështirë se mund ta bëjë dikush, pos teje.
Nga përvojat jetësore mësova që, ai që i thotë gruas së tij vazhdimisht…Të dua shumë…Ti je jeta ime…Pa ty nuk ecën koha…Ta bleva edhe një dhuratë….Të ndimoj çka të duash…etj etj, më besoni se 99% janë dashuri e maskuar.
Ai njeri që të do, dashurinë di ta shpreh në forma të tjera, për të cilat asnjëherë nuk diskuton.
Nëse mendoni që dashuria bazohet në dhurata e fjalë boshe, atëherë jeni të mashtruar dhe keni filluar t’i besoni edhe egos e gënjeshtrës tuaj.
Dashuria në bashkëshortësi është ndihma e pa përmendur që ua ofroni njëri tjetrit.
Dhurata e vazhdueshme është mashtrim, shprehjet e vazhdueshme të dashurisë janë mashtrim, përkëdhelja e tepruar është mashtrim, por mashtrim nuk është vepra e ndihmës, ndihma kur ti ke nevojë, ndihma kur ti je e lodhur.
Ofrimi i ndihmës së rrethanave të ndryshme jetësore, përkrahja me vend dhe bisedat reale e të pa shkëputura janë dashuri triumfale.
Jo dhurata e fjalë të ëmbla, por ndihmë e përkrahje, në të kundërtën jeni të mashtruar apo keni filluar ta mbështetni e pëlqeni “fasadën”.
Dashuria ime, përjetësisht mirënjohëse!
Faleminderit për udhëtimin e mbarë!