Xhemile Adili
Gjithmonë jetën e kam shikuar
Si fushë me lule plot
Dhe kur kam qenë
E gërryer në shpirt,
Si një përrua
Nga rrebeshet,
Si një psherëtimë në të e tretur,
Si një shkëndijë në qiellin e hapur,
Si një klithmë në shkretëtirë
Si një djep i përkundur,
Me ninulla dhimbjeje,
Se jetën kam dashur
Ta këndoj gjithmonë si këngë,
T’i thaj lotin e pafajshëm,
Që lagu
Edhe këngën,
Edhe jetën,
Iu lidh nyjë në grykë,
Këngës ia trembi rimat,
Jetës ia prish qetësinë,
Të dyjave ua la diellin mbi krye,
Ua shtegtoi zogjtë,
Në kontinentin e vdekjes.
