Shkelzen Halimi
Kam parë odën mbushur
plot me terr
dhe vetminë
në shtratin akull
Në syprinën e Detit të Vdekur
kam parë hijen time
duke luajtur
vallen e vdekjes
Kam parë hënën e ngrysur
dhe disa pika shiu që zgjonin
ëndrrat e fjetura
Kam parë
se si ikin stinët
duke më lënë dhimbjen
dhe klithmën e kohëve
plot pikëllim e gjurmë
rrugëve të mbuluara
me gjethet e pemëve
të rrahura nga erërat
që shkulnin rrënjë
Rrugës së jetës
kam parë veten
në pasqyrën e thyer
herë i mallkuar
herë i harruar
Kam parë veten në ëndërr
se si qëndroja
në fund të kortezhit
dhe fëmijën që më ndiqte pas
dhe më thoshte:
ata para teje do të luten
në varrimin tënd.
Herët në mëngjes jam ngritur
me plagët e Gjergj Elez Alisë
dhe kam qëndruar para
pasqyrës së thyer
o Zot
përballë meje qëndronte ai
bajlozi i zi
Kam parë flutura
me krahë të thyer
që përpëliteshin
gjysmë të vdekura
në dritaren gjysmë të hapur
të shtëpisë prej letre
Kam parë lulet e venitura
në dorën e plakut
tek priste t’i kthehet
dashuria e parë
që e kishte lënë të përlotur
në breg të detit
derisa ishte zhdukur
me anijen e Odiseut
Kam parë shumë të plagosur në shpirt
që mbuloheshin me mjegull të dendur
në luginat e mërzisë
Kam parë edhe engjëllin tim
tek përgjakej për t’më shpëtuar
nga vetja ime…