Nga: Pär Lagerkvist (fitues i Çmimit Nobel për Letërsi më 1951)
Përktheu nga suedishtja: Qerim Raqi
Thjesht nuk kuptoja shumë gjëra nga këto, sepse kam lindur në qytet. Kështu ne erdhëm tek ura mbi një përrua ku zakonisht nuk ka shumë ujë, por tani rrjedha ishte e plotë. I mbanim dorën njëri-tjetrit që të mos binim mes binarëve. Më pas nuk kaloi shumë kohë para se të arrinim në shtëpizën e rojeve, e cila është tërësisht e mbuluar me gjelbërim, me mollë dhe shkurre. Aty hymë dhe vizituam. Na qerasën me qumësht. I pamë derrat e tyre, pulat dhe pemët në lulëzim, pastaj e vazhduam rrugën tonë.
Ne donim të shkonim te përroi i madh, sepse ishte më i bukuri se kudo tjetër, kishte diçka të veçantë, sepse atje më lart në fshat kalonte kah shtëpia e fëmijërisë së babait tim. Nuk na pëlqente të ktheheshim derisa arrinim deri këtu. Madje edhe sot mbërritëm këtu pas një shëtitjeje të mirë. Ishte afër stacionit tjetër, por nuk shkuam deri aty. Babi vetëm donte të sigurohej që semafori ishte mirë. Ai i mendonte të gjitha. Ndaluam buzë përroit. Rrjedha zhurmonte miqësisht me rrezen e diellit. Përgjatë brigjeve varej pylli i harlisur gjetherënës dhe reflektohej në ujin e levës. Gjithçka ishte e ndritshme dhe e freskët këtu. Nga liqenet e vegjël më lart vinte një erë e vogël. Ne zbritëm nga shpati dhe ecëm pak përgjatë bregut.
Babai tregoi vendet ku kishte qëndruar më parë. Këtu ishte ulur si çun, në shkëmbinj, duke pritur me purtekë gjithë ditën. Shpesh nuk kishte ardhur asnjë gjallesë, por kishte qenë një realitet i bekuar. Tani ai nuk kishte kohë. Kështu që ne shkonim përreth duke fërshëllirë për një kohë të mirë nëpër vijën bregdetare, nxirrnim copa lëvoresh të halorëve që rryma i merrte me vete dhe hidhnim guralecë në ujë për të parë se kush gjuante më larg. Ne për nga natyra, si babai ashtu edhe unë, ishim të lumtur dhe të hareshëm. Më në fund, u lodhëm dhe menduam se kishim qëndruar mjaft aty dhe u nisëm për në shtëpi. Pastaj filloi të errësohej. Pylli kishte ndryshuar. Nuk ishte ende errësirë, por nxituam. Nëna duhet të ketë qenë e shqetësuar derisa na priste për të ngrënë. Ajo gjithmonë kishte frikë se diçka do të ndodhte. Por, për ne ishte një ditë e mrekullueshme. Asgjë nuk na ndodhi. U kënaqëm me gjithçka.
– Babi, pse është kaq tmerrshëm në errësirë?
– Jo, biri im i dashur, errësira nuk është e tmerrshme, tha dhe ma shtrëngoi dorën.
– Po baba, është.
– Jo bir, nuk është mirë të mendosh kështu. Ne e dimë se ekziston Zoti. Ndihesha kaq i vetmuar, i braktisur. Ishte shumë e çuditshme se vetëm unë kisha frikë, jo babai. Nuk mendonim njësoj. Dhe e çuditshme ishte se atë që e tha babai nuk më ndihmoi, kështu që nuk duhej të kisha më frikë. As ajo që tha për Zotin nuk më ndihmoi. Edhe unë mendoj se ishte e tmerrshme. Ishte e tmerrshme që ai ishte kudo në errësirë, poshtë trenit, në shtyllat e telefonit që gjëmonin – me siguri ishte ai – kudo. Megjithatë, nuk mund ta shihje kurrë. Ecnim në heshtje. Secili mendonte për të vetën. Zemra ime tkurrej sikur errësira të kishte hyrë brenda saj dhe ka filluar ta përqafonte. Pastaj, kur ishim në një kthesë, papritmas dëgjuam një bubullimë të madhe pas nesh! Ne u befasuam nga mendimet tona. Babi më tërhoqi poshtë argjinaturës, poshtë në humnerë, më mbajti atje. Më pas kaloi treni. Një tren i zi kaloi me shpejtësi marramendëse. Çfarë ishte ky tren. Nuk duhej të kishte tren tani. Shikuam të frikësuar njëri-tjetrin. Zjarri u ndez në lokomotivën e madhe ku hidhnin qymyr me lopata. Shkëndijat gjëmuan egërsisht nëpër natë. Ishte e tmerrshme. Shoferi qëndronte aty i zbehtë, i palëvizshëm, me tipare si të ngurtësuara, i ndriçuar nga zjarri. Babai nuk e dinte se kush ishte, vetëm shikonte përpara, sikur po shkonte brenda errësirës, e cila nuk kishte fund. I ndjekur, i gulçuar nga ankthi, unë qëndrova duke vrojtuar pamjen e egër. Imazhin e përpiu nata. Babai më mori në pistë, nxituam për në shtëpi. Më tha: – E çuditshme çfarë lloj treni ishte! Nuk e njoha shoferin.