Raymond Clevie Carver Jr. (Clatskanie, 25 maj 1938 – Port Angeles, 2 gusht 1988), prozator, poet dhe eseist amerikan
BABAI
Nga Raymond Carver
Bebin e kishin vënë në një shportë ndanë shtratit, e kishin veshur me një tek të bardhë dhe po flinte. Shporta ishte lyer rishtazi, ishte lidhur me kordele të veshura me të kaltër dhe poshtë i ishte shtruar një jorgan i kaltër. Tri motrat e vogla, nëna, e cila sapo kishte dalë nga shtrati dhe ende nuk ishte kthjellur dhe gjyshja, të gjithë pra ishin ngulur para bebes dhe po e shikonin si i zgudullonte sytë dhe se si herë pas here çonte grushtin te goja. Ai nuk buzëqesh as nuk qesh, por herë pas here i kapsit sytë dhe lëviz gjuhën sa brenda sa jashtë mes buzëve të tij kur ndonjëra prej vajzave ia miklon mjekrën.
I ati ishte në kuzhinë dhe mund t’i dëgjonte duke luajtur me bebin.
“Kë e do ti, bebulush?”, pyeti Filis dhe ia gudulisi mjekrën.
“Na do të gjithëve”, tha Filis, “por ai e do përnjëmend babin, ngase edhe babi është djalë!”.
Gjyshja u ul në cepin e shtratit dhe tha, “Pa shikoja krahët e vockla! Sa i shëndoshë. Dhe këta gishtërinj të vockël! Krejt si mamaja e tij”.
“A nuk është i ëmbël?”, tha mamaja. “Sa i shëndetshëm, bebi im i vogël”. Dhe duke u përkulur përpara e puthi bebin në ballë dhe e rregulloi mbulojnë rreth krahëve të tij. “Edhe ne e duam”.
“Po kujt i ngjan, kujt i ngjan?”, bërtiti Alisa dhe të gjithë bën përpara përreth shportës të shihnin se kujt i ngjante bebi.
“Ka sy të hijshëm”, tha Karol.
“Të gjitha bebet kanë sy të hijshëm”, tha Filis.
“I ka buzët e gjyshit të vet”, tha gjyshja. “Shikojini këto buzë”.
“Nuk e di…”, tha e ëma. “S’do të thosha”.
“Hunda! Hunda!”, briti Alisa.
“Po çka hunda?”, pyeti mamaja.
“Ngjan me hundën e dikujt”, u përgjigj vajza.
“Jo, s’e di”, tha mamaja. “S’ma ha mendja”.
“Këto buzë…”, murmuriti gjyshja. “Këta gishtërinj të vegjël…”, tha ajo, duke e shpluar dorën e bebit dhe duke ia nxjerrë jashtë gishtat.
“Kujt i ngjan bebi?”.
“Nuk i ngjan askujt”, tha Filis. Dhe iu aviten edhe më shumë.
“E di, e di!”, tha Karol. “I ngjan babit! Atëherë e shikuan më nga afër bebin.
“Po babai kujt i ngjan?”, pyeti Filis.
“Kujt i ngjan babi?”, përsëriti Alisa dhe të gjithë përnjëherë shikuan drejt kuzhinës ku babai ishte ulur në tavolinë me shpinën e kthyer kah ata.
“Pse, askujt!”, tha Filis dhe nisi të qante paksa.
“Shsh”, tha gjyshja dhe shikoi njëherë tutje mandej prapë kah bebi.
“Babi nuk i ngjan askujt”, tha Alisa.
“Po duhet t’i ngjajë dikujt”, tha Filis, duke i fshirë sytë me njërën prej kordeleve. Dhe të gjithë, me përjashtim të gjyshës, shikuan kah babai, ulur në tavolinë.
Ai ishte rrotulluar me karrigen e tij, fytyra e tij ishte e bardhë dhe pa asnjë shprehje.
/Marrë nga Raymond Carver, “What We Talk About When We Talk About Love”, Vintage, 2013