Nga Xhemile Adili
Do të vij,
Më prit.
Do të vij pas mesnate,
Kur terri të mbuloj gjithçka,
E heshtja të mbizotëroi.
Do t’i këpus zinxhirët e grilave,
Me gjuhën e zemrës.
Sonte, më prit, se do të vijë,
Dhe hënës iu luta të bëjë gjumë.
Dua, që vetëm dashuria jonë,
Të ec shtrateve, si lum.
Të jemi vetëm dua, pa shtroje,
Pa petale trëndafili.
Nuk dua të na shoqëroi as zë bilbili.
Mes territ, dua të takohemi,
Më prit, të lutem në Zot.
Vetëm një përqafim e një puthje dua,
Pastaj do të largohem, do të ikë.