Xhemile Adili
Sonte agun e zgjova në mesnatë
Ngushtuar kisha frymëmarrjen
E gjaku gati ngrinte në damar
Zgjova agun nga që nata
Sa vinte e shtonte dhimbjen
Mbeta me ty, se s’doja të jem pa ty
Skutave të errëta të natës fshihesha
Ku të mos më dëgjohej rënkimi
as klithma, as tiktaku i zemrës
as drita e shpirtit s’doja të më zbulonte
Fryma ishte duke me lënë shkret
Sepse iku dhe u ndal në buzën tënde shkrumb
Ku s’e futa kësaj natë trupin tim
E mora për dore dhe e tërhiqja zvarrë
Sa edhe ankthi u tremb nga vetvetja
Teksa shihte trupin zvarre nisur drejt teje
Nisur shtegut të tmerrit të pafund
Edhe nata që s’ngopej me dhimbje mbeti e shokuar
Sa i lëshoi vendin agut të pa ftuar
Të vinte në mes të natës të rrinte me mua
Një rast i pazakonshëm
Një dashuri e madhe deri përtej dhembjes
Kur as nata s’ndalonte rrugën drejt teje
As pirgjet, as honet, as greminat
Vetëm ti nuk ishe askund, as si hije
Rrugët e zemrës ishin boshatisur nga e bukura
Gjithçka ecte si në jermi, edhe shpirti dremitej
Në trupin shkret me frymën dalë nga trupi
Gjersa ndjeja se fryma ishe vetëm ti.