Fehmi Ajvazi
( Miqve të mi: ku janë, e ku s’janë…! )
Na ish i’kohë e rënd e dhimbshme
E rrëmujshme si krijimi i botës
Kur pak diell nxente e veç shi binte
Në sytë tanë në ëndrrat e lokes
Ajo kohë kish gjymtimet e plagët
Prej gjirit t’Artes e deri n’Burim
Në prehrin e atdheut vinin bajlozët
E bënin varre në gjoksin tim
Ajo kohë klithmat i sillte n’Prishtinë
Nga zhgan i hershëm i rrënimit
E ne këndonim mëngjesin t’ue pritë
Ish koha e dhimbjeve-ish koha e zgjimit
Pastaj i lëkundëm varret e çipariset
Një gur n’Skrapar nji n’Galicë
E zogjtë fluturuen te mal i Raicës
Pastaj erdhi shiu e gjaku n’Prishtinë
Po rritën se ndalëm as ëndrrimin
Miqt e mi të mrië ku jini e ku s’jeni
Dhe rritën e bëmë bashk: e dini
Këndej dhe andej brigjeve të Drnit…
Nën këmbët e bajlozve na ikën vitet
Veç bota ish e vogël për klithmat tona
Në prehrin e atdheut i zbritëm yjet
Të mbesim zot të ëndrrave tona…
