Xhemile Adili
Mos hesht të lutem
Heshtja jote
Më dhuron ulërima paniku
Më vë përballë djajsh
Përballë shtrigash
Në kafshime të frikës
Se mund të më humbësh
Me heshtjen tënde
Dhe dita më vjen gri
Me drita të zbehta
dhe unë ngrirë
Si një copë akulli
Si një i vdekur
Nga heshtja jote
Sytë e natës me përpijnë
Ashtu të ngrirë
Në rrëmujë orësh
Që nuk tregojnë asnjë kohë
As atë të takimeve tona
Të lënduar nga heshtja dhe pamundësia
Përpëlitem në shtrat dëshpërimi
Pres të më thuash të paktën një fjalë
Ç’ drejtim të marrë
Për të ardhur te ti
Në kullën e shpirtit tënd
Të bëhem dritë ose lule
Apo të lakmoj natën
Që më dhuron terrin
Që është i gatshëm të mbulojë
Mashtrueshëm mërzinë time
Kjo heshtje po me tmerron
Njëjtë si dita dhe nata
Me thuaj të lutem
Të futem skutave të natës
Që të mos mund t’i shohësh
Përmasat e dëshpërimit tim
Le të më përpijë
Le të më varrosë përgjithmonë
Brenda të zezës së saj
Para se të më mbulojë harrimi
Që bie si shi me stuhi midis nesh
Ndjej se s’i bëj ballë kësaj heshtjeje
Tiktaku i orës së varur në muret e shpirtit
Po më çmend në çmendi për të më gozhduar
