Sadete Tërnava Osmani
Po t’kishte folur heshtja, mali e shpina që rëndon
sytë po t’kishin gjuhë
ç’do t’i thoshin dashurisë, dhimbjes
asaj kënge të humbur
syve të saj
me pasionin që po i digjet
se heshtja është histori
grusht më shumë se çdo ring arenash
plagë e afsh ngjitur
motrës që ngrihet shpatullat vëllait t’ia mbulojë
a thua çfarë do të thoshte mendimi që hesht
librat që s’u hapën kurrë
çfarë mbajnë kujtimet që s’përballohen të shuara ujrave me mangan
shtëpive bjeshkë syve që s’lexojnë më
rrëfenjëza moderne
e ku gjithçka ndryshon
veç dhimbjes që rritet në emër të dashurisë.
