Ramadan Mehmeti
(Prozë poetike)
Isha i vogël e nuk e kuptova si duhet përqafuar thënia e madhe, se kjo jetë qenka një betejë e gjatë, e pambarim dhe tejet dëshpëruese.
Kur e kuptova, ngjesha në brez armën e vetme për të kaluar mbi të gjitha: shpresën.
Me shpresën ngjeshur plagohem e endem midis të plagosurish, midis padurimesh e durimesh, përderisa çdo ditë, pak nga pak mbyllem në heshtjen e lodhur e të gjatë, ku vështirë më viziton edhe vetja.
Më bëhet se jam si dielli kur perëndon.
Dalëngadalë, vjen e më shtrëngon brezit kjo jetë me rrathët e fjalëve, me rrjetin e mashtrimeve, me gënjeshtrat pa fund. Ngjitem e ulem, mbetur rreth e rrotull vetmisë e kohës së djegur.
Them se jam lodhur duke kërkuar bregun që kurrë nuk e gjeta.
Nëse e shuaj edhe shpresën e fundit, mund ta dish se beteja për jetën time nuk merr fund./GJILANI INFO/


