Alketa Spahiu
Tridhjetë e gjashtë herë e pashë hënën e plotë
imazhin e autoportretit tim dhe galaksitë e mavijosura,
sandekët e verërave u nisën në eksod
për në festivalin e bukurosheve të fjetura,
një gjë e di,
u lodha nga kërkimet fantastiko- shkencore.
Më quajtën nimfë nga Olimpi
përkundër karficës së hirtë që më dergjej në flokë
dhe luleve të imëta në fustanin tim imagjinar,
këpucët e Të Perhiturës janë mikroskopike
nuk më shkojnë, e di
se unë hapat dhe mendjen i kam me dimensione enorme,
prandaj
edhepse e njoh taketuken e realitetit
kam nevojë të ndjej hirin e përrallave me princër te fildishtë.
Për të tretën herë
kam nevojë, ah sa shumë
të lëkundem mistereve me drita të përrallave
që të kuptoj këto fabula që në mënyrë rutinore i jetoj
rolet u ndërruan
nuk dallohen më personazhet e fabulave e të përrallave
Vëllezërit Grim grinden mes vete,
për ndarjen e vilës shumëkatëshe të adhurimit,
Ezopi në heshtje lumturohet
për kurorën e dafinës që i është atribuar.
I dua përrallat
sepse në to jemi ne,
heorina subtile të përjetimeve yllësore,
secila nga ne është Borëbardhë
ndaj helmin mbajeni larg, sa më larg, në paskajësi
lejoni që horizontet t’i mbërthej me refleksin e aurës,
unë jam e Përhitura
nëpër këndet e vdekura të kësaj epoke të nemur
asnjëherë nuk kaluan vijat paralele të kordave të shpirtit tim,
ma ktheni përrallën time
dhe princin e sedeftë
ju njerka të urryera të këtij planeti grotesk,
ma ktheni përrallën time!


