Adem Nimani
kin shqiptarët nga Kosova. Ikin serbët nga Serbia. Ikin boshnjakët nga Bosnja. Pse po ikin? Përgjigja është e qartë fare: ikin nga politika e mbrapsht.
Fill pas përfundimit të konfliktit me shumë gjakderdhje e me shumë krime në këtë pjesë të Evropës, Serbisë iu hoqën të gjitha sanksionet. Të gjithë popujt fqinj të Serbisë shfaqën gatishmëri për paqe me Serbinë, por qeveritarët e Beogradit, trashëgimtarë të Millosheviqit, nuk treguan asnjë pishman për krimet që bënë mbi popujt tjerë, ndërsa për kërkim të faljes as që behet fjalë.
Edhe krimet që ndodhen më parë në Serbi, njëri në një shkollë të Beogradit ku u vranë dhjetë nxënës, e tjetri në një park të qytetit Mlladenovac ku po ashtu u vranë tetë veta, pushteti i Beogradit i mbuloi sa hora pasojat me trazirat që shkaktoi në pjesën veriore të Kosovës. Duke parë se në tubimet e qytetarëve serbë kundër dhunës po merrnin pjesë numër i madh njerëzish, qeveritarët serbë menjëherë e hodhën topin në Kosovë, duke futur në kurth edhe bashkësinë ndërkombëtare se në Serbi nuk ka ndodhur asgjë dhe se ata që protestojnë janë pak njerëz të frustruar.
Këto veprime janë shkollë e zakonshme e politikës serbe.
Në fillim të krizës që e shkaktoi vet Serbia, faktori ndërkombëtar u përpoq me çdo kusht të ruante ish-Jugosllavinë në formën që kishte deri në fund të viteve të ’80. Kur Milosheviqi kishte futur në dorë katër vota në Kryesinë e Federatës së asaj kohe, mbaruan të gjitha shpresat për ekzistencën e mëtejshme të ish RSFJ-së. Asnjë ide për një konfederatë të re nuk pranohej nga Serbia. KOS dhe ASShA kishin vetëm një cak – dominimin serb në sa më shumë territore të RSFJ-së, pa pasur asnjë dhembje për viktimat që do të bien.
Shpërbërja e pandalshme e RSFJ-së, realisht kishte filluar nga çasti kur Serbia me ndihmën e Federatës ia hoqi autonominë Kosovës. Çdo hap i mëtutjeshëm vetëm thellonte plasaritjet e Federatës. Atë moment që federata ia la duart e lira Serbisë në Kosovë, gjithçka dukej e qartë. Në Beograd më nuk kishte forcë që ndalon Serbinë.
Nacionalistët e përbetuar Tuxhman e Millosheviq u gjenden përballë njeri-tjetrit. Millosheviqi paraprakisht i kishte premtuar Tuxhmanit se nëse pajtohet me ndarjen e Bosnjës mes Serbisë e Kroacisë, nuk do ta ketë problem edhe nëse dëbohen serbet që jetonin në Kroaci. Ata u takuan disa herë dhe vizatuan shumë harta, por përbërja etnike ishte shumë e përzier dhe ishte vështirë të gjendej një pajtim që kënaq të dy palët. Rrjedhat e pastajme dëshmuan se as me ndarjen e Bosnjës nuk do të dal pazari siç kanë menduar.
Në bisedimet mes Tuxhmanit e Milloshiviqit puna e Kosovës, Malit të Zi e Maqedonisë ishte e mbaruar. Ato mbeten çështje e brendshme e Serbisë. Derisa Tuxhmani nuk mund të dilte këndej lumit Drina, Serbia e madhe do të shtrinte këmbët dhe deri në Gjevgjeli. Krejt këto plane janë të vizatuara ne shumë harta. Prapë, bashkësia ndërkombëtare nuk po bënte asnjë hap serioz për t’ia ndalur hovin dy koçobashëve të Ballkanit.
Vetëm kur bota po shihte një katastrofë me përmasa gjenocidi mbi boshnjak, ndërhyri ShBA-ja.
Nga Serbia në Bosnje ishin dërguar forcat paramilitare serbe që kishin direktiva të qarta se çka duhet bërë me boshnjakët. U pa çka ndodhi në rrethimin mbi trevjeçar të Sarajevës dhe në Srebrenicë. Bosnja po varrosej para syve të botës. Paqja e imponuar aty, po shihet se gati 30 vjet pas luftës nuk po funksionon pasi entiteti “Republika Sërpska” e krijuar nga gjenocidi mbi boshnjak, bllokon çdo ide për të funksionuar shteti.
Rrëfimet e dëshmitarëve për skenat e tmerrit që kishin parë në Danub, dolën në skenë. Kamionët frigorifer nuk po fundoseshin, por po notonin mbi ujë. Në rimorkiot e mbyllura hermetikisht nuk po depërtonte uji. Ata që i kishin hedhur kamionët plot kufoma, urdhërojnë që ato rimorkio të goditen me minahedhës për të bërë vrima në rimorkë në mënyrë që uji të depërtonte brenda dhe t’i fundoste. As granatat e hedhura mbi kufoma nuk kishin ndihmuar fshehjen e krimeve. Nga çarjet e rimorkëve kufomat kishin filluar të dalin varg mbi ujin e Danubit.
Varrezë masive me qindra kufoma shqiptarësh, ishte diktuar edhe në poligonin e qitjes së Policisë speciale në Petrovo Sellë. Qindra kufoma të shqiptarëve të masakruar ishin hedhur edhe në liqenin Peruqicë. Ministri i Punëve të Brendshme, Dushan Mihailloviq, në mbledhje të qeverisë kishte treguar se janë evidencuar 16 varreza masive. Ai kishte mbetur i stepur kur Xhinxhiqi thotë se duhet të mos ngutemi me zbulimin e këtyre varrezave. Ashtu, shumica e tyre vazhdon të mbahet sekret nga qeveritarët serbë deri më sot
Edhe qeveria e sotme serbe i di të gjitha këto krime dhe varrezat masive, por i fsheh nga vet populli serb.