Të shkruash për dashurinë, nuk të duhet zinxhiri i gjatë i fjalëve. Dashuria është fuqi magjepsëse, ajo hedh shkëlqimin e vet mbi ndjenjat. Ndjenjat janë shprehur në mënyrë të përkryer te fjalët, të cilat, pastaj, rrjedhin te pena e poetit. Poezia, jo pak herë, është vendstrehimi më i mirë dhe më i këndshëm në shpalosjen e ndjenjave.
Fshehtësive të shpirtit, Mentor Hajrizi, u këndon me ngjyrime poetike. Poeti Hajrizi është poet i ri, i cili në vëllimin e parë poetik fut një faktor esencial, e ky faktor është biografia e tij. Brenda këtij vëllimi, poezia merr emrin e dashurisë, duke u lëkundur në krahë dhembjeje, vetmie, dëshpërimi e ëndrra brenda.
s’mjafton,
nganjëherë,
për ta thurur gardhin e jetës…
Kur pothuaj çdo shpresë i kishte ikur, vargu dhe gjuha e poezive të tij bëhen biografia e tij më besnike. Vargjet e tij për dashurinë kanë një strukturë të formës, një kthjelltësi të përmbajtjes e një varg të mbushur kuptim dhe më të tjetërllojshëm nga vargu i poetëve të tjerë.
“Dashuria e tepruar është një kthim urrejtjeje e sforcuar, një lojë dehjeje e artit dashuror në jetë”.
Dyvargëshi që i paraprin tërë vëllimit, në të vërtetë, nuk është mesazhi që poeti ia ngarkon lexuesit, ndonëse valvula emocionale e zemrës së tij ndiente sikur fjalët e poezisë janë mjeti më i mirë për ta shprehur atë që nuk mund ta thoshte në mënyrë tjetër.
Ajo është shpërfillëse dhe e pandjeshme ndaj dashurisë. Subjekti lirik bie në vartësi të saj. Herë-herë revoltohet dhe mendon se do të mundë t’u rezistonte ndjenjave, mirëpo kujtimet për “Atë” e ndjekin hap pas hapi. Andaj, duke u lidhur me fijezat e së vërtetës së ndjenjave, shkruan vargjet:
Rezistencë,
vatrës simbolike të ndjenjave,
të qitura në parzëm.
Gjendja lirike e subjektit lirik është e konfrontuar në dy alternativa të cilat ecin paralelisht dhe të cilat rreshtohen përballë njëra-tjetrës, asaj që ekziston dhe asaj që ishte, si dy fije të pakëputura, dhe ç’është më pikëlluesja këtu, “futja e thikës”, e sheh veten të zhytur në tendosjen midis tyre. Nevojitet forcë e jashtëzakonshme për një ndryshim gjendjeje, përderisa në vargje subjekti lirik e përjeton deri në skaj gjendjen e krijuar:
Në përmbyllje të këtij vështrimi që po e shpalos sot pranë jush, them se rruga që unë u përpoqa ta ndjek sa i përket vështrimit kritik, është ajo e veçorive të elementeve ideoestetike të librit.
Vëllimi poetik, “Thermë e shpirtit të ndezur”, është i ndarë në pesë cikle dhe vargu i lirë është vargu i cili pothuajse zotëron te të gjitha poezitë.
Poezitë për dashurinë zgjojnë emocione. Dashuria, që nga kohërat e lashta e deri në ditët e sotme, si temë në poezi, është një burim i pashtershëm i frymëzimit dhe, si e tillë, vazhdon t’i frymëzojë edhe poetët bashkëkohës.
Kosovare KRASNIQI, recensuese
Prishtinë, shtator 2022
