Sabit Rrustemi
/ Beqir Musliut /
Mbështjellur në lëkurën e zezë të dheut
në faqen purpurore të një kokëmali
para jush libër i hapur mbeta duke klithur
-“Çdo bukuri e ka të zezën e vet”
Në një ballinë guri
fle i shtypur emri im
si dikur trupi fëmijëror
rrëzë një cepi baladash
Më nuk më ndjek kortezhi
publiku i vonuar
vetëm mbjell sytë në hapësirën e rrethuar
me shenjat e gishtërinjve nën lëkurë
E nuk e vëren mungesën e Luleborës
cfilitjen e saj nëpër provincën xhungël
për një dashuri të vonuar
Portreti i vashës ëndërr
si tokë e nëpërkëmbur
më kot shporret meje
Prej rrethit s’ka si del
as hy në libër
shkaku i përfoljes
Të uritur më lë
e të etur mbi sytë krua
As ma zgjat dorën
as ma jep e merr puthjen
Vitrina një kornizë ashtërore
vetëm faqet pluhur m’i mbush
e qerpikët n’merimangë m’i lidh
Vdekjen nuk e dua
Këtë dhuratë dhune
askujt ia falë
Vetëm tokës-vashë i bie në gjunj
dhe Zotit tim që kam përpara