Sa bukur ështe kur merr rrugën për një udhëtim, që të ngjan më shumë me një relaks se sa misioni për të cilin udhëton! Isha i ftuar special në një eveniment pagëzimi fëmijësh në Leipzig të Gjermanisë, tek vëllezërit Shtjefni, dajat e kushërinëve të mi por që nuk di ti ndaj nga dajat e mi. U binda me në fund se, rrugëtimi me avion paska qenë kaq i gjatë përballë atij fakti, që mbeta pa fjalë pasi arrita në ambjentin ku organizohej ceremonia e pagëzimit.
Pasi u përshendetëm, ku malli si duket na kishte kapluar për tu riparë, shkëmbyem sëbashku ashtu në këmbë, pa u ulur, shprehjet e mirëseardhjes, që nuk kishin ndryshuar fare nga ajo thjeshtësi e dikurshme, që ruhet edhe sot. Thjeshtësia e këtyre vëllezërve ishte për ta patur vërtetë zili. Një bashkëpunim perfekt në bizneset e tyre, që ajo zonë e Leipzigut ku ushtronin aktivitetet në kulinari-hoteleri, i kishte si një etalon dhe që edhe gjermanët i respektonin shumë. Takova Benin, u përshëndetëm dhe për një copë herë qëndruam ashtu në supet e njeri-tjetrit, ku malli ishte dy palësh. Ashtu të përqafuar me të, na gjeti Prenga, apo “Spiro” siç e njihnin klientët. Buzeqeshja e tij fliste shumë…
Pa vonuar shumë, erdhën edhe Zamiri me Nardin. Kënaqësia, nuk kishte fund. Sejcili me i dashur se tjetri! Të mallëngjyer, dhe me shikimet në sy, na ftuan të uleshim në një tryezë, që siç dukej ishte e shtruar enkas për ne, pasi në këtë event ishin të ftuar edhe një grup muzikor nga Shkodra; Roland Çukja-këngëtar, surprizë e asaj mbremje, së bashku me Vis Shkodranin në klarinetë-saks, Dionin në tastierë dhe Donaldin në violinë. Nuk kishte më bukur se kaq, kur Beni merr mikrofonin dhe uron të ftuarit me fjalët e mirëseardhjes! Pas trokitjes së gotave, filloj kënga tashmë e kthyer në traditë, me fjalët; “I zoti i shtëpisë o tu rritë ndera”… Megjithëse ishim në Gjermani, prap se prap, kostumet popullore shqiptare nuk munguan, duke i dhënë një larmi edhe më të bukur asaj mbremjeje…
Nuk ishte kjo arsyeja që e bëra njëfarë prezantimi për familjen Shtjefni, por më shumë për të treguar, në vazhdim rrugën e tyre të biznesit.
Rruga e vështirë e këtyre katër vëllezërve, fillon qysh me emigrimet e para, të pas viteve 90-të, nga Greqia, Italia, dhe së fundi në Gjermani, ku siç duket ky ishte edhe stacioni i tyre i fundit. Ashtu të katërt sëbashku, mundin dhe djersën e tyre e kthyen në kapital, e në prona të patundshme, ku sot janë krenari në Leipzig të Gjermanisë. Suksesi i tyre sa vjen dhe rritet, pasi ata besojnë shumë tek e sotmja dhe e ardhmja dhe mbi të gjitha tek vetja e tyre. Nese mundohesh të takosh të parin e tyre, atë nuk do ta gjesh kurrë, pasi të gjithë kanë një shenjë barazimi, thjeshtsiënë, madje edhe në momentet që po mbaja shënime për të shkruar këto rrjeshta, kurrë nuk e mësova, se kush ishte i pari, prej tyre… Se ata të gjithë ishin një!
Shpesh herë hotelet e tyre janë të mbushura me klientë, po kështu edhe restorantet. Bisedat e tyre në telefon, janë të ngjeshura, ku disa herë të kap veshi fjalën pronotim. Kjo tregon për sjelljen korrekte të këtyre djemve dhe stafit të tyre (të cilët mbi 80% ishin shqiptarë) ndaj klientëve.
Udhëtova duke shëtitur nëpër bizneset e tyre dhe për hir të së vërtetës edhe u mahnita. Se gjithëçka funksiononte për mrekulli, duke filluar nga komunikimi dhe fjalët mikpritëse ndaj klientëve, e deri në percjelljen e tyre jashtë ambjenteve ku u shërbenin.
Edhe në fushën e marketingut ata ishin në vendin e nderit, pasi edhe dy-tre autobuzë të linjeve në qytet mbanin të stampuar logon e biznesit të tyre. E quajta veten me fat, që isha i ftuar tek këta djem të thjeshtë, që me humanizmin e tyre kishin bërë shumë familje të lumtura, jo vetëm shqiptare por edhe gjermane. Herë pas here, ato bënin dhurata për familjet në nevojë, të nacionaliteteve të ndryshme, ku merrnin në këmbim mirënjohjen e pakufijshme për mirësitë që bënin. “Është mirë që të dhurosh”, më thoshte Beni, njëri nga vëllezërit, pasi edhe ne jemi rritur me halle, si gjithë të tjerët. Dhe vërtetë ashtu është!…
Ditët e kthimit po afroheshin me shpejtësi, sa edhe vete nuk i kuptova, që ato ikën kaq shpejt, se ditët e qëndrimit më ngjanin me minuta, ku herë pas here shikoja orën, pasi fluturimi ishte nga Nerenbergu rreth tre ore larg me makinë. U ndamë me njeri-tjetrin, me mallë dhe shpresë, për tu ritakuar përsëri, pasi ata të afronin bujarinë dhe sinqeritetin, qysh në momentin e parë të takimit.
Me këta djem shqiptarë dhe të tillë si këta, kemi të drejtë të krenohemi, pasi ata janë vlerë e përfaqësimit dhe dinjitetit të shqiptarëve, ku me se miri flet djersa, puna, sakrifica, pse jo dhe pagjumësia e tyre për të qenë këta që janë. Krenaria e djemëve të shqiptarisë!…
