Shkelzen Halimi
Vëllimi poetik “Lum Lumi” i Ali Podrimjes me të drejtë konsiderohet si një nga veprat më të mira të letërsisë shqiptare, ndërkaq burimi i poezive të përfshira në këtë vëllim është te dhimbja e pafund e babait (Ali Podrimjes) dhe humbja e të birit të tij (Lumit).
Dhimbja, siç është dëshmuar, ka një aftësi biblike për ta tronditur njeriun shpirtërisht, dhimbje kjo që ndjehet deri në palcë. Dhe për të gjetur një strehë, përkatësisht një lloj shpëtimi, poeti mbështet te fjala, si një akt rezistenca për të mos u nënshtruar nga dhimbja. Dhe lind poezia, jo si rrëfim i vuajtjes, por si një mjet për t’i dhënë asaj kuptim.
Dhimbja e Ali Podrimjes është dhimbje e mbarë njerëzimit. Vargu i tij në veprën “Lum Lumi” nuk e shëron dhimbjen, por e bën që të jetë e përballueshme, duke marrë formë, por edhe zë që dëgjohet përbrenda secilit që e ndjen atë. Prandaj, dhimbja (poezia ushqehet edhe nga gëzimi e dashuria), megjithatë mbetet një burim i sinqertë i frymëzimit poetik.
Këtë dhimbje nuk e ndjen inteligjenca artificiale, e cila, fatkeqësisht gjithnjë e më shumë i bën bashkë “poetët” dhe “poetet” nëpër ahengje me meny të bollshme, duke manifestuar një injorancë e snobizëm të skajshëm, sepse në ahengjet e tyre mund të ketë gjithçka, por jo dhimbje e poezi. Kur ahengjet “poetike” bëhen pasqyrë e shëmtisë, duke abuzuar në emër të poezisë, atëherë del në sipërfaqe metafora e mjerimit.
Ali Podrimja, një nga figurat më të shquara të letërsisë shqiptare, thjeshtë na mësoi se si kapërcehet dhimbja përmes artit. Gjithsecili nuk mund të shkruajë poezi, sidomos jo edhe ata që shtiren si artistë nëpër ahengje ku dhimbjen shpirtërore thjeshtë e zhbën kënaqësia dhe hipokrizia./Gjilani INFO/


