NGA: MARJETA SHATRO RRAPAJ
Sytë e etur për jetën
Përpijnë horizontin
Për t’u ringritur mbi përkohshmërinë e përditshmërisë
Dëgjojnë klithmat e shekujve
Që vijnë me jehonat e erës
Nëpër sqepa zogjsh që çajnë ajrin
Për të rindërtuar të tashmen
Mbi gjurmët e së vjetrës
Mbuluar nga harresa
Me pranga ndryshku
Që shtrëngojnë dhimbjet e kohëve
Që shkuan me furtunë
Mbi caqet e durimit
Për të kërkuar e gjetur flakën e mendimit
Në kryqëzime fatesh rastësore
Ngrirë në ikona të besimit të shenjtë
Për përndritje e zbardhje misteresh
Si hieroglife të panjohura të nesërmesh
Nën melodinë e valëve
që shkumëzojnë me turfullimë
Për të rilindur Venusin
Brigjeve të miteve e legjendave
Për të mahnitur me shpirtrat e harruar
Rikthyer me heshtjen e mjegullt
Që rrethon njerëzimin
E me pamje madhështore
Sundon qiejt e besimit
Pa i lejuar Dantet modernë të zbresin shkallët
Për të rikthyer të “gjorat Beatriçe”
që flenë në botën e errët të Hadit…
