Ahmet Selmani
(ose atdheu i gjymtë)
Në (at)dheun tonë
gjërat e mira vdesin para kohe
më shumë se çdo gjë tjetër
jetojnë vetëm legjendat
ato nuk sëmuren nga flamat e harbuara
as nuk zverdhen nga vjeshtat e dehura
ato ushqehen me mishin e mërive tona
me gjakun e bërë ujë për kaprice të vogla
nëse ne do të ishim më ndryshe
nëse nuk do të zgjoheshim
me barresën e ëndrrave noprane
edhe legjenda e flijimit do të vdiste qëmoti
do të lëfarej krejtësisht
e s’do t’i mbetej asnjë copë ashti
por ne jemi kujdestarë kryeneçë
që s’e lëmë të tretet nga faqja e (at)dheut
bëjmë çmos për ta mbajtur gjallë
çdo ditë e flijojmë nga një rozafë
ndaj legjenda jeton në mënyrë paskajore
në emër të atit të birit e të pabesisë
paçka se (at)dheu mbetet i gjymtë
si xhuxh i gdhendur nga duart e përbindshme
që s’njohin as dhembje as mëshirë.
