Mexhid Mehmeti
Në këtë dhe të lashtë,
zërat e dikurshëm rrinë si gurë të pluhurosur.
Fjalët janë të gdhendura në mur,
por askush s’i lexon më.
Një plak flet me veten
në një gjuhë që zbehet në erë.
Fjalët e tij janë gurë lumi,
që rrokullisen e tretën në harresë.
Dhe unë,
unë mundohem t’i mbaj në duar,
por më mbyt gjuha e heshtjes.
Mbi një varr pa emër
Një zog u ndal mbi gur,
e këndoi këngën pa fjalë.
Një hije kaloi pa zhurmë,
dhe askush nuk e pa.
Era fryu mbi një varr të vjetër,
ku koha kishte shlyer gjithçka,
përveç dhembjes.
U gjunjëzova,
jo për të qarë,
por për të kujtuar
atë që s’do të kujtohej më./GJILANI INFO/
